… Μη ξεχάσεις τίποτε, πόση τέχνη αφήσαμε σε κείνο το σπίτι που πρωτοκάναμε έρωτα, στους φορτισμένους τοίχους ,στα πνιγερά θεμέλια και πόση πήρα μαζί μου κρυμμένη μέσα στο σκισμένο μου πουκάμισο, μέσα σε κάθε απόμακρο βήμα απ΄ το θάνατο μαζί σου.
Κανένας μας δε θα υπάρξει πραγματικά εκεί ξανά καθώς η παλίρροια ανεβαίνει.
Δε σου το είπα , έκρυψα ένα χαρτί με το όνομά σου μέσα στη τσέπη εκείνου του εργάτη που πήρε τα τελευταία μας έπιπλα.
Ένα λευκό χαρτί με τη διεύθυνση της εξάρτησής μου. Αυτή ήταν η πολυτέλειά μου και η φτώχεια μου.
Μέσα σ΄ ένα χαρτί , ο άνεμος μεταφέρει αυτά που χάσαμε χωρίς εγωισμό και φιλαυτία.
Ο καθένας πια, τους λογαριασμούς του.
Εκείνοι την αμφίεση της δημοκρατίας κι εμείς τη δημοκρατία του έρωτα.Την ισότητα των σφαλιστών ματιών σου, την ανάσα των δαχτύλων σου.
Γιατί τα δάχτυλά σου είναι υπόδειγμα ,γιατί τα δάχτυλά σου με ταΐζουν καθαρό φαί. Μου ζεσταίνουν τα μάγουλά μου όταν αρνούμαι να λιποψυχήσω…
