Αποστρεφόταν την αρρώστια και την αδυναμία, τόσο όσο και την αδικία ή την ατιμία. Δεν άντεχε να έχει την ανάγκη των άλλων, να μη μπορεί να αυτοδιαχειρίζεται.
Δεν πίστευε κιόλας πως μπορούσε να υπάρξει άλλος που... «να τα κάνει καλύτερα» από κείνον. Κανείς που να 'χει δουλέψει όσο ο ίδιος, κανείς που να 'χει χορέψει τόσο πολύ, να 'χει τραγουδήσει για «δυο μικρά χειλάκια βελουδένια», να 'χει τρυγήσει τόσο καλά μοσχάτα σταφύλια, να 'χει μαζέψει τόσες χαμάδες, να έχει οργώσει τα πατρογονικά χώματα, πιο σωστά...
Έφηβος. Αιώνιος έφηβος, ετών ενενήκοντα.
Αποζητούσε την αποδοχή, νοιαζόταν για τους ανθρώπους, είχε μέσα του έναν ξεχωριστό κώδικα δικαίου που τον ωθούσε να αποδίδει τα του Καίσαρος τω Καίσαρι, ακόμη κι αν ήξερε πως αυτό «του στοίχιζε» ανθρώπους. Τσεκουράτος και ετοιμόλογος, ευθύβολος στο μυαλό και το μάτι, πειραχτήρι όταν ήταν στα κέφια του και σκληρός κριτής σε εκείνους που αγαπούσε περισσότερο.
Τον αγαπούσες ή τον μισούσες. Ενδιάμεσο, δεν είχε!
Τον άντεχες ή έφευγες τρέχοντας.
Αναμετριόσουν με την κοφτερή του γλώσσα και το δυνατό του βλέμμα ή έβαζες την ουρά στα σκέλια και τον άφηνες να σαρώνει τα πάντα στο πέρασμά του…
Είναι σίγουρο πως απαρατήρητος δεν περνούσε. Κι απολάμβανε τόσο την εκτίμηση των ανθρώπων που τον γνώριζαν, όσο και το φόβο εκείνων που είχαν ακούσει γι' αυτόν, με τη φήμη που συνοδεύει τη γενιά και το όνομά του.
Οι ιστορίες του, συχνά επαναλαμβανόμενες και διανθισμένες με χιουμοριστικά στιγμιότυπα αλλά και μπόλικες «παλικαριές», είχαν τέμπο και επωδό: «Ο καλός κι ο δυνατός, πάντα βγαίνουν κερδισμένοι!» (Ακριβώς το αντίθετο, δηλαδή, από ότι συμβαίνει στην πραγματική ζωή...)
Κάπως έτσι, αναμετρώντας τις δυνάμεις του και αρνούμενος να δεχθεί πως είχε φτάσει στα ενενήντα, αψήφησε ακόμη μια φορά τις συμβουλές των δικών του, αρνήθηκε τη φυσική φθορά του χρόνου κι αφού δεν είχε πλέον ένα άτι περήφανο σαν και τον ίδιο, πήρε με τη γνωστή, "νεανική" του αποκοτιά, το τρακτέρ και κίνησε για το χωράφι…
Ήταν ο τελευταίος του δρόμος. Στα χώματα, που λάτρεψε μια ζωή.
Δυνατός και Γεωργός. Ορθός. Δίχως να κουράσει, δίχως να κουραστεί. Ένας άνθρωπος ευθύς. Μονοκόμματος κάποιες φορές, αλλά με σθεναρή στάση και άποψη ζωής. Σαμιώτης. Δουλευταράς και παλικάρι. Αυθεντικός και ξεκάθαρος. Με εκείνο το παιδικό χαμόγελο που ερχόταν και μπάλωνε τις όποιες ξεροκεφαλιές του.
Ένας έφηβος, ετών ενενήκοντα.
Έφυγε ορθός!
(Γράφτηκε για τον Νικόλαο Μοσχονά του Τηλέμαχου και της Βασιλικής, που "έφυγε" στους Αγιάδες Σάμου, 3 Νοέμβρη 2020. Όμως, απεικονίζει μια γενιά ανθρώπων του νησιού μας που έδωσαν στον τόπο αυτό, τη δική του ξεχωριστή "ταυτότητα". Μια γενιά που χάνεται και μαζί της χάνεται ίσως κι ένα κομμάτι αυθεντικό, που δύσκολα θα ξαναβρούμε...)
