Νάμαι κι εγώ η προκομμένη ..Με την ώρα μου...με τα μήλα και τα καρύδια...και τα κάστανα στη θράκα όπου ναναι....
Δεν έχω θέμα, ούτε κάποια ιστορία της προκοπής....Περί ανέμων και υδάτων, ίσα ίσα να δώσω κι εγώ βρε αδερφέ το παρόν στο εργαστήρι μας...Το συλλογιζόμουνα όλο το καλοκαίρι με τους καύσωνες και τα μελτέμια. Ξάστριζα κάτι ιδέες μόλις εύρισκα καιρό....κι ονειρευόμουν κι αλλονών ιδέες και πονήματα....Πονήματα...Αυτή είναι η σωστή λέξη γιατί η κάθε φράση που χτίζεται μες στο πεδίο της τέχνης του λόγου, έχει πόνο....Είναι προσωπική και μοναδική, τόσο που φοβερίζει τον κλέφτη....Εργαστήρι...Κι όλο το κλωθογύριζα μέσα στο νου μου. Φανταζόμουν έναν χώρο σαν μοναστηριακό κελί. Κι ένα καντήλι ίσως ή μάλλον όχι...μια δέσμη απογευματινού φωτός να περνάει μέσα από φεγγίτη μια σταλιά και να λάμπει ο τόπος.. Πολεμώ να βρω τη σωστή λέξη...Οίστρος...ή έστω φλασιά που θα έλεγε κάποιος νεαρός φίλος μου άμα θέλει να με πειράξει....Εργαστήρι λοιπόν, αποκάλυψη προσθέτω...όπου τα μέλη του θα καταθέτουν το οβολό τους, το δάκρυ και το γέλιο τους, τη μικρή τους ευτυχία ή το μεγάλο βάσανο...Ενδιαφέρον...Είπαμε, σαν τον καθένα, άλλος δεν είναι...Γι αυτό και η κάθε ιστορία είναι αλλιώτικη κι ας βιώνεται από εκατό κι από χίλιους ακόμα την ίδια ώρα...Ας είναι...κι ας μην πολυλογώ....Εγώ που δεν είχα θέμα...Χειμωνιάζει σιγά σιγά. Να μαζευόμαστε και να τα λέμε. Με τα δικά μας τα λόγια, με τη δική μας τη ματιά και το συναίσθημα. Εργαστήρι είναι αυτό και στη βάση του σημαίνει δουλεύω. Στην προκειμένη ωστόσο ιδιάζουσα περίπτωση σημαίνει ακόμα παράγω και μοιράζομαι...Με τους ομοίους με μένα παλαβούς κι ευαίσθητους...Καλό φθινόπωρο...
Η φωτογραφία είναι από τη νεαρή μου φίλη Μεγκαν Χατσινσον...Πολύ την ευχαριστώ που δεν τη ρώτησα....
