Γέμισαν τα τηλεοπτικά πλατό, κουζίνες. Υπερμοντέρνες, με φωτεινά χρώματα, με λιγοστά, πάντα τακτοποιημένα αντικείμενα, Σαν να βγήκαν όλα τώρα από το κουτί! Σαν να είναι η κουζίνα ενός νιόπαντρου ζευγαριού...
Αστράφτουν τα σκεύη από τούς προβολείς, οι παρουσιαστές ακτινοβολούν από χαρά γιατί σε λίγο θα έχουν έτοιμο φαγητό για το μεσημέρι χωρίς να μετράνε υλικά και ευρώ. Τι θέλει και τα σκέφτεται όλα τούτα; Μια Γυναίκα, σε μια ανώνυμη κουζίνα; Εμβόλιμα της έρχονται στο μυαλό και οι επιμελώς φωτογραφημένες μαγειρικές δημιουργίες από το fb. Όλα έχουν γίνει εικόνα... Ούτε μια σκιά στην καρδιά, ούτε μια ρυτίδα στο πρόσωπο, ούτε μια αράχνη στο ταβάνι, ένας λεκές από σάλτσα στο πάτωμα, ούτε πιάτα που την περιμένουν υπομονετικά, ώρες να τα πλύνει.
Εκεί στην μέση της κουζίνας της, ένιωθε, καιρό τώρα, σαν να βρέθηκε στην μέση μιας ερήμου... Τι είναι πραγματικότητα, τι είναι αντικατοπτρισμός; Είναι στα αλήθεια όλα τόσο παραμυθένια, όσο βλέπει στην τηλεόραση, στο διαδίκτυο; Και πώς να μάθει άραγε ποτέ; Ποιος θα θελήσει να μάθει πώς νιώθει μια καθημερινή Γυναίκα;
Όλοι έχουν πάρει το δρόμο τους και εκείνη έμεινε πίσω. Στην μοναξιά της κουζίνας! Ψάχνει τον εαυτό της, ανάμεσα σε πιατικά, κουζινικά, όπως τα παιδιά της άρχιζαν να ανακαλύπτουν τον κόσμο, χωμένα μέσα στα ντουλάπια, μόλις άρχιζαν να περπατούν... Τώρα τα παιδιά πήραν το δρόμο τους και ψάχνει εκείνη το βηματισμό της... Ψάρια τηγανητά με πατάτες βραστές... Σιγά τώρα! Κανένα διαδικτυακό ενδιαφέρον! Άσε που μυρίζει ολάκερη ψαρίλα... Μαλλιά, χέρια.
Χαραμάδα χαράς, ότι είχε σήμερα, μόνο για το σήμερα ξέρει, χρήματα για να ετοιμάσει φαγητό για την οικογένεια της. Σε εποχές που άλλοι δεν έχουν ζωή , σπίτι, κουζίνα, φαγητό...
Ναι! Αυτή ήταν μια όαση στην έρημο της καρδιάς της. Οι βαριές σκέψεις την κύκλωσαν πάλι όταν στάθηκε μπροστά στον νεροχύτη... Κοιτούσε αδιάφορα έξω από το παράθυρο. Και πάλι το βουνό με τα πιάτα... Μέσα στην σιωπή της κουζίνας, είχε κλείσει τον απορροφητήρα, άκουσε την καρδιά της. Δεν ήταν το βουνό με τα άπλυτα πιάτα, τα ασιδέρωτα ρούχα, που την είχαν πλακώσει. Πού δυσκόλευαν την ανάσα της. Τίποτα από αυτά! Δεν είναι δα πια νιόφερτη στην κουζίνα... Είναι πού μέσα της νιώθει πως μακραίνει από τα όνειρα της νιότης... Για έναν κόσμο όπου θα μπορούσε να δώσει κάθε ικμάδα της ύπαρξης της, για να γίνει καλύτερος... Για να χορτάσουν Ψωμί, Όνειρο και Ελπίδα όλα τα παιδιά. Μηχανικά, με κυκλικές κινήσεις, πλένει τα πιάτα, τα τσουκαλικά. Επίμονα καθαρίζει τα λίπη όπως θα ήθελε να καθαρίσει κάθε σκιά από τις καρδιές όλων των ανθρώπων... Και την δική της! Το φόβο για το αύριο, την πανδημία, την ανασφάλεια που γεννά, το άγχος για το αυριανό φαγητό, για τον βαρύ χειμώνα που έρχεται, την αδιάκοπη αναζήτηση του νοήματος της ζωής!
Της πήρε ώρα. Μπορεί και ώρες... Δεν ήταν τα λίπη που είχαν κολλήσει σε μαχαιροπίρουνα, τηγάνια... Όχι ήταν μια λύπη που σαν στάμπα είχε σημαδέψει την καρδιά της. Ούτε καν ένα αδιόρατο δάκρυ που κύλησε στο νεροχύτη δεν την λύτρωσε... Σε ποιόν να μιλούσε; Η κουζίνα έχει πολλή μοναξιά! Στην πραγματική ζωή. Έχει εσωτερικές μάχες και αναζητήσεις που μένουν κλεισμένες εκεί... Καμία τηλεοπτική κάμερα, καμία φωτογραφία στο διαδίκτυο...
Η Γυναίκα της Σιωπής. Της προσφοράς. Με τα ατημέλητα μαλλιά, τα καθημερινά ρούχα, με τα θλιμμένα μάτια. Δεν θα δείτε την φωτογραφία της σε κανένα περιοδικό. Σε καμία τηλεοπτική εκπομπή.
Τα δάκρυα της, και αυτά μετέωρα όπως η ζωή της, τα ρουφάει ο νεροχύτης ή το μαξιλάρι... Πρέπει να βιαστεί. Σε λίγο θα επιστρέψουν τα μέλη της οικογένειας. Πρέπει να φαίνεται ανέμελη και χαρωπή! Και αν, δεν είναι βέβαιο,αν την ρωτήσουν πώς πέρασε την μέρα της, αν...
Η απάντηση είναι έτοιμη " Μια χαρά!". Έχει προβάρει και το χαμόγελο. Για να γίνει πιο πειστική.
Τον σεισμό της ψυχής της τον ένιωσε η κουζίνα. Το πλάκωμα του ταβανιού... Δεν είναι βέβαιη ότι τα λόγια που ψέλλισε " Δεν έχω δικαίωμα να λυγίσω", ακούστηκαν πέρα από τα λίγα τετραγωνικά του κόσμου της. Ήταν και το πλυντήριο ρούχων που δούλευε... Μάλλον αυτό έφταιγε!
