Στα παιδικά μου χρόνια ζούσε στο χωριό ο μπάρμπα- Κίμων, νονός της αδερφής μου.
Νοσοκόμος και πρακτικός γιατρός μπορώ να πω για ανθρώπους και ζωντανά. Οξυδερκής, ανοιχτός νούς, πολυπράγμων. Ίσως μερικές φορές απόλυτος, αλλά πάντα με τεκμηριωμένο λόγο και θέσεις. Χρήσιμος άνθρωπος για όλο το χωριό. Όταν περνάω απ' το σπίτι του ακόμα τώρα νομίζω πως μυρίζει οξυζενέ και βάμμα! Εκεί τρέχαμε όταν σπαζοκεφαλιαζόμασταν παιδιά μόνοι μας, είτε συνοδεία γονιών η δασκάλων. Αν έλειπε στα κτήματα η σε δουλειές, η κυρά- Ελένη η γυναίκα του τον αντικαταστούσε επάξια στις πρώτες βοήθειες.
Στον Αι- Ταξιάρχη ήταν το κτήμα και το καλύβι του και δούλευε εκεί αρκετούς μήνες τον χρόνο. Λέγαν πως όταν άρμεγε τις κατσίκες του, πρώτα γέμιζε μερικές γαβάθες με γάλα στο πάτωμα κι απ' την μεσά κρέμονταν οι δενδρογαλιές. Τις τάιζε για να τις κρατά εκεί. Πάντως το καλύβι ήταν γεμάτο. Κολοκύθες γλυκοπατάτες, όσπρια, μύγδαλα καρύδια....μπερκέτια κι' όλα άθικτα απ' τα τρωκτικά.
Έξω απ' το καλύβι υπήρχαν δυό στέρνες μια μικρή και μια πολύ μεγάλη που τις τροφοδοτούσε νερό η πηγή που ανάβλυζε απ' τον παρακείμενο τοίχο. Ήταν γεμάτες ψάρια και κουνούπι δεν υπήρχε γύρω.
Είναι γνωστό πως τα κουνούπια γεννάνε στο νερό, εύκολη τροφή τα αυγά τους για τα ψάρια!
Άνθρωποι και συμπεριφορές αλλιώτικες τότε. Σέβονταν και αγαπούσαν την φύση σαν μάνα και τροφοδότρα. Άνθρωποι απλά σοφοί!!!
