Ένα απείθαρχο τσουλούφι, παίζει κρυφτό με το θάνατο.
Χώρος συνάντησης για όσους αγαπούν να διαβάζουν και να γράφουν!
|
|
e-mail : Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
Ένα απείθαρχο τσουλούφι, παίζει κρυφτό με το θάνατο.
Αυτά τα κείμενα γράφτηκαν τα τελευταία δύο χρόνια έπειτα από τα περπατήματά μου στην πόλη μας.
Οϊ ! Οϊ ! Μάνα μ'.Απού πέτρα σι λιθάρ' πέρασι η ζουή μ' Πέτρουσα κι' γώ αυδά.
Το τέλος της μικρής μας πόλης;
Πότε πεθαίνουν οι πόλεις; Πώς πεθαίνουν οι πόλεις; Πεθαίνουν οι πόλεις;
" Καλήν εσπέραν άρχοντες...." . Πάντα αποβραδίς τα " λέγαμε", έτσι η συνήθεια στα χρόνια μου.
Αρκετά χρόνια πριν, σε μια δημοσιογραφική αποστολή....
Δεν ήταν πλούσια χρόνια. Φτωχικά μα ευτυχισμένα, στις μικρογειτονιές όπου ακόμη τα παιδιά έπαιζαν σε χωματένια στενέ και αλάνες.
Αφορμή ένα σπιρτόκουτο με ένα όνομα. “Mi Yoko” (απόσπασμα συνέχεια)
Δέσαμε στο Κόμπε και η αίσθηση ότι ακόμα κουνιόμασταν......
Εκείνο το Δωδεκάμερο έμοιαζε πως θα πέρναγε ίδια κι απαράλλακτα με τα προηγούμενα.
“Ο συλλογικός σκηνοθέτης των μικρών τόπων”
Η ιδιωτικότητα καταργείται στους μικρούς τόπους. Ακόμη και στα μιμούμενα τα αστικά περιβάλλοντα οικιστικά σύνολα όπως η πόλη μου.