Λογοτεχνικό Εργαστήρι «Ηδύλη»

Μίλησε πρώιμα, ως φαίνεται. Σα φιγούρα γκροτέσκο που απλά κουνάει τα χείλη. Ο αόρατος υποβολέας, με παιδικίζουσα φωνή, «διαφημίζει» τα αγαθά και τις παροχές της τεχνολογίας. Κινητής, ακίνητης και ασυγκίνητης.

Περισσότερα...

Ο δρόμος δεν φαίνεται πια. Η λευκή διακεκομμένη γραμμή έχει σβήσει, θαρρείς, από τα πέλματα χιλιάδων ανθρώπων. Πέλματα που περπατούν όλα προς την ίδια κατεύθυνση.

Περισσότερα...

Συνεχείς και με διαδοχή οι αγροτικές δουλειές στα χωριά. Οι καλλιέργειες πολλές και εποχιακές, όλα έπρεπε να γίνουν στην ώρα τους μην πάρει η μιά καβάλα την άλλη όπως σωστά λέγαν οι παλιοί.

Περισσότερα...

Κοίτα, εγώ… από πάντα δεν άντεχα τις φιοριτούρες. Τα περιττά λόγια, τις άσκοπες κινήσεις, τον χαμένο χρόνο, τους φαντεζί ανθρώπους.

Περισσότερα...

Ρώτησα τους περίοικους, μην τον είδανε. Πέρασα από όλα τα μαγαζιά της παραλιακής, μα δεν υπήρχε ψυχή εκεί να μου απαντήσει. Έτρεξα στην Αστυνομία και ζήτησα να γίνουν έρευνες. Μίλησα με τους διασώστες, μήπως στις αναζητήσεις τους ανάμεσα στα ερείπια, τον βρήκαν κάπου ημιθανή.

Περισσότερα...

Κι ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και κλείνει ο ενιαύσιος κύκλος των μνημοσύνων της απώλειας εκείνου που οι θνητοί το λένε ζωή….

Περισσότερα...

Αποστρεφόταν την αρρώστια και την αδυναμία, τόσο όσο και την αδικία ή την ατιμία. Δεν άντεχε να έχει την ανάγκη των άλλων, να μη μπορεί να αυτοδιαχειρίζεται.

Δεν πίστευε κιόλας πως μπορούσε να υπάρξει άλλος που... «να τα κάνει καλύτερα» από κείνον. Κανείς που να 'χει δουλέψει όσο ο ίδιος, κανείς που να 'χει χορέψει τόσο πολύ, να 'χει τραγουδήσει για «δυο μικρά χειλάκια βελουδένια», να 'χει τρυγήσει τόσο καλά μοσχάτα σταφύλια, να 'χει μαζέψει τόσες χαμάδες, να έχει οργώσει τα πατρογονικά χώματα, πιο σωστά...

Περισσότερα...

… Μη ξεχάσεις τίποτε, πόση τέχνη αφήσαμε σε κείνο το σπίτι που πρωτοκάναμε έρωτα, στους φορτισμένους τοίχους ,στα πνιγερά θεμέλια και πόση πήρα μαζί μου κρυμμένη μέσα στο σκισμένο μου πουκάμισο, μέσα σε κάθε απόμακρο βήμα απ΄ το θάνατο μαζί σου.

Περισσότερα...

Ξυπνούν ή κοιμούνται; Δεν ξέρουν πια. Σα να βυθίζονται στην ανυπαρξία, μόνο που όλο αυτό έχει πόνο, πολύ πόνο. Σκληρό πάλλευκο φως διαπερνά τα βαθουλωμένα κλειστά βλέφαρα. Ήχοι αναπνευστήρα και ιατρικών μηχανημάτων, ο αδύναμος χτύπος της καρδιάς, η διασωλήνωση, η φωνή που δε λέει να βγει, οροί και ενδοφλέβιες. Σκηνικό απομόνωσης, σαν από ταινία τρόμου ή της πιο νοσηρής επιστημονικής φαντασίας. Ένας μοχθηρός, απροσπέλαστος εχθρό και μια διαρκής μάχη για όλη την ανθρωπότητα που βιώνει τον αόρατο εφιάλτη, σε πολλά κύματα.

Περισσότερα...

Στη σιωπή των κυκλάμινων

 άκουσα το ξάφνιασμα της απορίας

 κραυγή απόγνωσης

Περισσότερα...